Çocuğun ilk toplumsal çevresi olan aile çocuğun kişiliğinin şekillenmesinde, sosyal etkileşiminin oluşmasında olumlu veya olumsuz etkileri olan önemli ortamlardır. Çocukların gelişimlerinin ve eğitimlerinin şekillendiği bu ortamlar aynı zaman da ilk öğrenme yaşantılarının gerçekleştiği çevredir. Aileler çocukların ilk öğretmenleri olarak çocukları okula başlayana kadar çocuklarının gelişim ve eğitimlerinden birinci derecede sorumludurlar. Ebeveynlerin bu sorumlulukları çocukları okula başladığında sona ermez sadece öğretmenlerle paylaşılır. Ailelerin çocuklarının eğitimleri konusunda yaşam boyu sorumlulukları ve imkânları olduğunu belirten araştırmacılar (Mc Bride ve Rane, 1996; Eliason ve Jenkins, 2003; Morrison, 2003) birçok ailenin sahip oldukları bu önemli ve etkin rolün farkında olmadıklarını belirtmektedirler. Bununla birlikte aileler ve öğretmenler birlikte bir takım çalışması yaparak çocukların eğitimsel gelişimlerine önemli katkı sağlayacakları vurgulanmıştır.
Çocukların eğitim sürecinde ailenin rolünü atletizmdeki bir bayrak yarışı (koşusu) metaforuyla açıklamak istersek; bu yarışta bayrak ilk olarak ailelerin elindedir, daha sonra bayrak okulöncesi eğitimi öğretmeninin eline ve ardından da diğer öğretmenlerin sorumluluk eline verilir. Ancak bu bayrak değişimlerinde aile bayrağı teslim etse de çocuklarının eğitimleri konusundaki sorumluluklarını sürekli taşırlar ve bu eğitim koşusunda sürekli koşmaya devam ederler. İşte bu sorumluluk ve katkı aile katılımı çalışmalarıyla programlı şekilde sürdürülmesi gerekliliğini ortaya koymaktadır.
