Psikolog Elif Büşra Bozali, değişen yaşam koşullarının ebeveynleri mükemmel olma zorunluluğu ile karşı karşıya bıraktığını ve bunun üzerinde çocuklar karşısında aşılması zor bir duvar olarak ortaya çıktığını belirtiyor.
Her geçen gün değişen yaşam koşulları; ebeveynleri mükemmel olma zorundalığıyla karşı karşıya bırakmakta. Yeterli olamamanın getirdiği çaresizlik ise ebeveynler ve çocukların karşısına aşılması zor bir duvar olarak çıkar. Doğru veya yanlış her bilgiye hızlıca ulaşılması, ebeveynliği her an başkaları tarafından incelenerek değerlendirilen bir alana dönüştürmüştür. Hedefe konulan mükemmel ebeveynlik veya çocukluk ideali, ebeveynlerin ve çocukların birbirlerinden beklentilerini arttırmaktadır.
İsteklerin karşılık bulamaması zıtlaşmalara sebep olabilir. Bu dönem “annem babam beni hiç anlamıyor” ya da “çocuğum beni hiç dinlemiyor” dönemi olarak adlandırılabilir. Sürecin sağlıklı bir şekilde yönetilmesi ise ‘taraflar’ yerine ‘birlikler’ oluşmasını sağlar. Birlikler oluşamadığında ise taraflar birbirlerini suçlamaya başlar. Suçlanmanın getirdiği gerginlik; sevgi, şefkat, güven gibi bazı duyguların üstüne kara bulut gibi çöker.
Hayırlı evlat olamadığı veya iyi bir anne baba olmayı beceremediği defalarca kulaklarına fısıldanan çocuklar ve ebeveynler, başarısızlık hissiyle birbirlerinden ve kendilerinden uzaklaşmaya başlar. Herkesin birbirinden çok daha kolay haberdar olduğu bu dönemde; komşu çocuğu ile kıyaslanmak, dünyanın öteki ucundaki bir çocukla kıyaslanmaya kadar uzanır. Çocukların başkalarının anne babalarıyla kendi ebeveynleri arasında yaptıkları karşılaştırmaların da artması için birçok zemin bulunmakta. Halbuki, çocukların ve ebeveynlerin birbirlerinden güç almaya da kendileri gibi olmayı korumaya da ihtiyaçları vardır. Bazen yaşanan her durum için bir suçlu bulmak kolaydır ve gerçekten suçlular da olabilir. Ancak sorumluluk almak en çok atlanan adımdır.
Herkesin kendi yükünü kendi omuzlarına alması ve ağırlığın arttığını hissettikleri zamanlarda birbirine destek olması önemlidir. Karanlıktan kurtulamayan çocukların aydınlığa ulaşması ya da beli bükülen ebeveynlerin dik yürümesi ancak böyle mümkündür. Anne babalar çocukları ile ilgili birçok hayale, gelecek planına sahip olabilir. Fakat çocuklar bu planlar için sürekli yeterli olma çabası içinde yetersiz hissetme kaygısını taşımak zorunda bırakılmamalıdır. Ebeveynler ise çocukları büyürken onların süper kahramanı olabilir ama onlar aynı zamanda olması gerektikleri kişilerdir. Herkes kadar hata yapma payına sahiplerdir.
Her şeyin en iyisini yapmak zorunda hissettirilen anne babalar için hiç bitmek bilmeyecek bir liste de her zaman hazırda bekler. Ancak, çocukların da ebeveynlerin de birbirlerinin sevgileriyle sarıp sarmalanmaya ihtiyaçları vardır. Sağlıklı sevgi bağına sahip ailelerde; ebeveynler zaten süper kahraman, çocuklar da sadece çocuktur!
Kaynak: İsavam
