Anneyle çocuk arasında hamilelik döneminden itibaren oluşan duygu alışverişi, emzirme dönemiyle birlikte daha da güçlenir.
Yalnız bu bağın eksikliği kadar fazlalığı da zararlıdır. Kontrolden çıkarsa hem çocuğun hem de anne-babanın hayatını kâbusa çevirme riski vardır çünkü.
Aslında her anne-baba, potansiyel bir çocuk bağımlısıdır. Vaktinde çözüm üretilmez, tedbirler alınmazsa bu potansiyel bağımlılık riski harekete geçer; tüm aile fertlerinin hayatını olumsuz etkiler.
Genellikle ebeveyn bağımlısı çocuklar göze çarpar. Evlat bağımlısı anne-babalar ise fazla dikkatimizi çekmez.
Acaba çocuklar mı anne-babalarına karşı bağımlılık olasılığı taşırlar, yoksa anne babalar mı çocuklarına karşı?Hangisi daha risklidir?
Aslında çocukların anne-baba bağımlısı olma riski çok daha azdır. Çocuklarda var olduğu zannedilen anne-baba bağımlılığı ise bir “davranış sapması”dır. Bu yön değiştirme daha çok “güçlüye teslim olma’ ya da “güçlüye yapışma” şeklinde kendini gösterir. O yüzden bu durum çocukların hayata hazırlanmasındaki kırılmalar olarak değerlendirilmelidir.
Aşırı koruma hissiyle çocuklarına yönelen anne- babalar, onlara iyilik yaptıklarını zannetseler de çocuklarına zarar verir, onları başkalarına bağımlı hale getirirler.
Çocukların aile içindeki halleri, koza içindeki kelebeğe benzer. Bir kelebek için koza yaşantısının her saniyesi çok önemlidir. Hatta kelebeklerin kozadan çıkısı bile özeldir.
Koza içindeki hayatını tamamlayan kelebek, yumuşacık basıyla önce kozayı deler. O narin ve hassas vücuduyla orada açtığı küçücük delikten dışarı çıkmaya çalışır. Ama bu çok da kolay olmaz. Çünkü delik küçük, kelebeğin vücudu ise büyüktür artık. Yavru kelebek, önce kafasını, sonra vücudunu o incecik delikten dışarı çıkarmak için mücadele eder. Rengârenk ve hassas kanatlan ha yırtıldı ha yırtılacak korkusuyla bir sağa, bir sola yalpalayarak dışarı çıkmaya baslar.
Eğer anne kelebek, yavru kelebeğin bu kıvranışlarına üzülür ve “yavrum dışarı daha kolay çıksın” diye deliği genişletirse kelebek ömrü boyunca uçamaz. Çünkü yavru kelebek o daracık delikten dışarı çıkmaya çalışırken koza içinde vücuduna bulaşmış olan bir sıvıyı da kanatlarından sıyırmaya çalışır. Bunu yapamadığında ise her kanat çırpısında ıslak kanatları ya birbirine yapışır ya da onları ağırlıktan taşıyamaz, hiçbir zaman da uçamaz.
Çocuk hata yaptıkça tecrübe kazanır…
Çocuklar genel ahlak kurallarını çiğnemedikçe hata yapmalarına göz yummak gerekir. Çünkü onlar hata yaptıkça tecrübe edinirler. Tecrübe, başarıya yürüyen bir insanın en güçlü hafızasıdır. Çocuk pratikte bir şeyler yaptıkça yapabileceği şeyleri keşfeder.
Eğer anne-baba, “Aman oğlum-kızım sen yapma, ben hallederim.” diyerek çocuklarının tecrübe kazanmasına izin vermezse; bu tarz gençler hayatlarının geri kalan kısmını birilerine muhtaç olarak geçirme eğilimine girerler.
Aşırı korumacı ve evlatkolik aile içindeki çocuk, kendini ve kendi kabiliyetlerini tanıyamaz, hata yapmaktan korkar. Yanlış hareket ederek risk almadıkça da atacağı her adımda tereddüt ve kararsızlık yaşar.
Biz, sosyal hayata hazırlanamamış çocukları “anne-baba bağımlısı” diye nitelendirmiyoruz. Çünkü böyle biri, çocukluk döneminde anne-babasına bağımlı olsa da; yetişkinlik yıllarında okuldaki grup liderine, evlendiğinde de eşine bağımlılık riski taşır. Farklı kişilere yapışma ihtiyacı ise bir “davranış sapması”dır.
Halbuki anne-babaların çocuklarına olan bağımlılığı, sadece ve kesinlikle kendi çocukları içindir. Onların yerine başkasını kabul etmezler. Ebeveyn bağımlılığı tek bir nokta ve hedefe kilitlenirken, çocuklar o an çevrelerindeki en yakın “güçlü”ye yönelirler.
