Bayram deyince insanın aklına ilk olarak aile bağları olmak üzere kardeşlik ve dostluk ilişkilerini iyileştirme günleri olduğu gelmektedir. Barış dininin mensupları kardeşlik ve dostluk anlayışını ana kaynaklarına dayandırarak hayata geçirmeye çalışırlar. Bu anlayış Müslümanlar arasında o kadar güçlü ve yaygın bir noktaya gelmiş ki, Kur’an-ı Kerîm’i lafız ve manâ olarak bilmeyenlerin dilinde bile “inneme’l-mü’minûne ihvetün” (mü’minler ancak kardeştirler)” (Hucurât, 10) ifadesi eksik olmaz. Lafzan olmasa da manâ olarak (toptan Allah’ın ipine (Kur’an’a) sarılın, ayrılığa düşmeyin)” (Âl-i İmrân, 103) ifadesi de böyledir. Mü’minlerin dillerinin en yatkın olduğu Kur’ânî ifadelerdir bunlar. Büyüklerden tevârüsle kulaklara yerleşen ve netice itibariyle kültürümüzün bir parçası haline gelerek aile bağlarının, dost ve kardeşliğin altyapısını oluşturan hakikatlerdir.
Şimdi başımızı iki elimizin arasına alalım ve düşünelim. Her bayramda Dârulaceze, huzur evi, yaşlı bakım evi gibi yaşlıların kaldığı yerlere gidip orada kalanlarla röportaj yapan medya mensuplarına gözyaşlarıyla konuşan anne-babaların şu sözleri vicdanları nasıl sızlatmaz: “Kızım da var, oğlum da, ama hiç beni ziyarete gelmiyorlar, onların beni özlememeleri bir yana ama ben onları çok özledim”.
