“Başkası” için yaşamaktır. Üstelik kim olduğunu, kim olacağını bilmeden. Kapalı bir mücevher kutusu için yorulmak, direnmek, kendini yaşamaktan fedakarlık yapmaktır. Yaşatmaya çalışmaktır. Bu bir, “misafir” ağırlama sanatıdır.
Üstelik; içinden gelen “hedefleri”, aklından geçen “gelecek”leri yutkunarak, kalbine gömerek, dışa vurmayarak, seyrederek, izleyerek takip ederek ve sadece keşfetmeye çalışarak yaşamaktır.
Kendine emanet edilen “Allah misafiri”ne sabırla, bıkmadan, yorulmadan, kırılmadan hizmet etmek. “Acaba kimdir” diye merak içinde ve özlemle geçecek uzun yılların başındaki anneye gerçekten çok iş düşecektir.
Belki de; çeyrek asrı aşacak bu bekleyişin sonunda eline ne mülk, ne köşk, ne de rütbe geçecektir. Sahi başkası için, sadece bir “misafir” için bir ömür sarfetmeye herkes talip olabilir mi? Yada böyle bir fedakarlığa, “anne”den başka kim talip olabilir, kim katlanabilir.
