Ailelerin eğitim sürecinde etkili bir biçimde yer almalarının çok temel gerekçeleri vardır:
Bunlardan en önemlisi, anne babaların çocuklarıyla en yoğun iletişim içinde olan bireyler olmalarıdır. Eğitim sürecinde ve çocukların gelişiminde anne babaların gözlemlerinden ve görüşlerinden yararlanmak çocukların gelişimini kolaylaştırıcı bir anlam taşımaktadır.
Toplumumuza genel olarak bakıldığında özellikle annelerin eğitim düzeylerinin alt düzeyde olması onların çocuklarına gerek ev ortamında çeşitli beceriler kazandırmalarına gerekse okuldan beklenen akademik katkılara yeterince cevap vermemelerine yol açmaktadır. Aile katılım programları bu yönden yetişkin eğitim programı olarak da algılanmakta ve toplumda anne babaların özellikle de annelerin gelişimine önemli katkılar sağlamaktadır.
Korku, kaygı ya da direnç oluşturabilir. İsyankar davranışlara, söylenenlerin tersini yapmaya davet edebilir. Anne-babaya karşı düşmanca duygular beslemesine ve iletişimi kesmesine yol açabilir. Çocukta anlaşılmamışlık, incinme, suçluluk, aşağılanmışlık duygularına yol açabilir. Kendisini savunmasına yol açabilir. Çocukta kendi sorunlarını çözmede yetersiz, aciz olduğu düşüncesine yol açabilir. Bağımlılık yapabilir, sürekli övgüye ihtiyaç duyabilir. Anne-babasını eleştirmesine yol açabilir. Kendisinin kötü olduğunu, sevilmediğini ve değersiz olduğunu düşünebilir. Genellikle kaçamak cevaplar vermesine yol açabilir. Kendisine güvenilmediğini, saygı duyulmadığını düşünebilir. Sorunları ile mücadele etmek yerine onlardan kaçmak gerektiğini düşünebilir.
Eşler arasındaki ilişkilerin her zaman çok pürüzsüz olması beklenemez. Zaman zaman sürtüşme, anlaşmazlık ve tartışmalar da olması doğaldır. Önemli olan, anlaşmazlıklar karşısında, eşlerin olaya yaklaşımları, birbirlerine karşı davranışları ve çözüme ulaşmada izlenen yolların nasıl olduğudur.
