İsrail’in Filistin’e karşı yürüttüğü soykırım ve katliam sonrası, dünya genelinde İsrail menşeili ve İsrail’e desteğini açıkça belirten firmalar boykotla karşı karşıya kaldılar. Fakat 100 günü geçen katliamın ilk gün ki gibi karşılık bulmadığı da aşikar. Bu sebeple yapabilecek en güçlü karşı koyma şekli olan boykotun gündemden düşmemesi gerekiyor.
Gazze’deki olayların üzerinden tam üç ay geçti. İsrail’in orantısız güç kullanımı sonucunda 20.000’den fazla sivilin hayatını kaybettiği saldırılarda, kadın ve çocukların çoğunlukta olduğu belirtiliyor. Toplumsal tepkiler, düzenli olmasa da zaman zaman artıyor. Sokak yürüyüşleriyle devam eden eylemler, İsrail’i destekleyen firmaların boykot edilmesi noktasına ulaştı. Gıda, giyim, ve ilaç ürünleri gibi farklı sektörlerde sürdürülen boykotlar, toplumsal bir sivil baskı süreci olarak görülüyor. Bu sürecin devam etmesi ve yaşanan katliamlara duyarsızlık oluşmaması için ekstra çaba harcanması gerekiyor.
İsrail’in katliamlarını savunan ve bu konunun küresel iletişim ağlarında unutulması için çaba sarf eden lobi faaliyetlerine karşı, bizler de bu dehşetin zihinlerde normalleşmemesi için düzenli ve planlı organizasyonlar kurmalıyız. Filistin destek grupları, sivil toplum kuruluşları liderliğinde, bu amaç doğrultusunda çalışmalar yürütmekle birlikte, düşünce kuruluşları ve medya planlama şirketlerinin antipropaganda süreçlerine destek vermesi büyük önem taşımaktadır. Boykot gibi süreçlerin küresel bir baskı gücüne dönüşmesi için yoğun bir çaba sarf etmeliyiz.
Bugün Gazze’de yaşanan olaylar, insanlık sınavının ve dramının tarih sayfalarında önemli bir yer bulacaktır. Dünya genelinde bu zulme karşı hissedilen öfke ve üzüntü, gösterilere ve boykot eylemlerine dönüşmekte ve farklı coğrafyalarda her gün protestolara sebep olmaktadır. Ancak, hükümetler uluslararası platformda bu olaya yeterince tepki gösterememektedirler. Ülkemizin liderliğindeki resmi tepkiler, diğer duyarlı ülkelerin katılımıyla bir yaptırım gücüne dönüşse bile henüz yeterli seviyeye ulaşamamaktadır.
Gazze’de tüm dünyanın gözü önünde ve bazen naklen yaşanan bebek/çocuk katliamlarına karşı duyarsız kalmamız düşünülemez. İnsan olmanın en temel gereksinimlerinden biri vicdan sahibi olmaksa eğer, gözlerimizin gördüğüne ve kulaklarımızın işittiğine sessiz kalmamalıyız. Bu zulme engel olabilmek adına vicdanımızı sorgulamalı, davranışlarımızı gözden geçirmeli ve sesimizi olabildiğince yüksek çıkarmalıyız. Bu kadar duyarlılık sergilemiyor olsak bile, en azından bu sorumlulukla hareket eden ve gündem oluşturmaya çalışan duyarlı vatandaşlara karşı daha tahammüllü olmalıyız. Sadece insan ve vicdan sahibi bireyler olarak kalmak için bile, duymak, hissetmek ve görmek durumundayız. “Yaşama Hakkı” evrensel bir değer olarak kabul edilirken, buna çocukların günahsız masumiyeti eklendiğinde, her birimiz durup kendi vicdanımızı, evrensel değerlerimizi ve buna karşı tavrımızı bir süzgeçten geçirmeliyiz.
Bu konuda durduğumuz yerleri ve verdiğimiz tepkileri sorgulamak zorundayız. Gelişen teknoloji sayesinde günümüzde dünyanın her yerindeki olaylardan anında haberdar olabiliyoruz. Ancak bu canlı bilgi akışının konforunda, güncel kalmakla birlikte bir sorumluluğumuz olduğunu her duyarlı vatandaş bilmelidir. Günlük yoğunluklardan, iş temposundan ve eğlence trafiğinden zaman ayırarak vicdanımızı sorgulamalı ve bilgiye sahip olmanın getirdiği yükü görmeliyiz. Evet, bilgi yüküdür. Sahip olduğumuz bu sınırsız bilgi konforunun vicdani sorumluluğundan kaçamayız. Gözlerimizi ve kulaklarımızı, bu çığlıklara karşı kapatamayız. Evet, Gazze’nin sınavı zorlu, ancak orada yaşayanlar için her zaman bir umut bulunmaktadır. Filistinli masumlar, kanaatkar, sabırlı ve vakur duruşlarıyla her koşulda zafer kazandılar. Ancak diğer insanlığın sınavı o kadar belirsizlikle dolu ki, kendimize yönelttiğimiz sorulara odaklanmalıyız.
Süleyman Ramazanov
