Sosyal bilimlerin Batı merkezli doğasına yöneltilen eleştiriden doğan kültürlerarası çalışmalar, hâlâ bu özelliği taşıdığı için eleştirilmektedir. Kültürlerarası araştırmalar, kültür ve insan davranışı/gelişimi arasındaki ilişkiyi farklı kültürleri karşılaştırarak çalışmaktadır. Öte yandan, bu araştırmaların büyük bir kısmı, bireyci kültürün karakteristik bir prototipi olarak görülen ABD kültürü ile diğer kültürlerin çeşitli değişkenler açısından karşılaştırılması şeklinde yapılmıştır (Berry ve diğerleri, 2002; Dinn ve Sunar, 2017). Karşılaştırmanın çoğunlukla ABD ile yapılması, karşılaştırılan ülkelerin ABD ile farklılıkları üzerinden konumlandırılmasını beraberinde getirmektedir.
Bireycilik ve toplulukçuluk çerçevesinde yapılan kültürlerarası araştırmaların genellikle ülkeler düzeyinde karşılaştırma şeklinde gerçekleştirildiği, kültürün, o ülke ile özdeş görüldüğü ve bir tabiiyet ya da aidiyet olgusu olarak kabul edildiği, o ülkenin tüm bireylerinin kültürel değer ve eğilimlerinin benzer olduğunun varsayıldığı görülmektedir. Ne geçmiş ne de günümüz toplumlarının türdeş olmadığı, ülke düzeyinde ifade edilen bulguların herkes için geçerli olmayabileceği ileri sürülebilir. Wasti ve Erdil’in (2007) belirttiği gibi, özellikle yoğun göçmen hareketlerinin yaşandığı ve hızlı toplumsal değişim gösteren günümüz toplumlarında, aynı ülke içindeki farklı toplumsal aidiyet ve tabakalara mensup bireylerin kültürel eğilimlerinin farklılık göstermesi kaçınılmaz bir durumdur.
Kültürlerin bireycilik ve toplulukçuluk gibi birbirine zıt tek bir boyut kullanılarak sınıflandırılamayacağı yönünde tartışmalar yapılmaktadır. Aynı toplum içinde bu iki boyutun da gözlenebileceği gibi insanların her iki eğilime de sahip olduğu ileri sürülmekte ve bu sınıflandırma eleştirilmektedir (Kağıtçıbaşı, 1987, 2007, Göregenli, 1995). Bu yüzden, Berry ve diğerleri (2002), kültürlerarası çalışmalarda bireycilik ve toplulukçuluğun birbirine zıt tek bir boyut olarak değil iki ayrı boyut olarak çalışılması çağrısında bulunmaktadır.
